West-Friesland

Politiek bedrijven is lastig, maar ook leuk. Politiek bezig zijn betekent werk maken van je verzet tegen onrecht, verzet tegen in jouw ogen verkeerde beslissingen. Politiek bezig zijn is ook een eervol bezig zijn – je vertegenwoordigt een deel van de burgers, dat deel dat op jouw partij heeft gestemd.

Maar de SP is niet alleen een politieke partij. Het is vooral een beweging die onder de mensen, op straat te vinden is om op te komen voor mensen die door de overheid ‘vergeten’ worden.

Al direct na de Tweede Kamerverkiezingen in 2012 moest het kabinet op zoek naar steun bij andere partijen. U weet het nog wel: het ene ‘akkoord’ na het andere passeerde de revue. Daarmee verzekerden VVD en PvdA zich van gedoogsteun in de Eerste Kamer, omdat voorstellen van het kabinet in de Senaat niet direct op een meerderheid konden rekenen. En zo werd een Woonakkoord gesloten, maar ook een Onderwijsakkoord en een Energieakkoord. Vooral D66, maar ook de Christen Unie en de SGP spraken met het kabinet en steunden het kabinetsbeleid – natuurlijk in ruil voor eigen speerpuntjes.

En zo is het kabinet Rutte II dagelijks bezig met het aanrichten van schade in de samenleving. In de zorg, in het onderwijs, op het gebied van de inkomens, in het buitenland-beleid en in de woningmarkt. Het is duidelijk dat de regering een andere invulling geeft aan het begrip ‘samenleving’ dan wij, als SP. ‘Samen leven’ is wat ons betreft niet mogelijk zonder solidariteit. De menselijke waardigheid moet in stand blijven en in een samenleving is iedereen gelijkwaardig. Nu worden sommige zaken zo op scherp gezet, allemaal in het belang van het geld, dat de drie pijlers van onze kijk op een sociale samenleving steeds verder onder druk komen te staan.

Neem nu de zorg. Er wordt zoveel op bezuinigd dat niet iedereen meer gegarandeerd goede zorg kan krijgen. Steeds meer mensen blijken het niet meer te kunnen opbrengen om een zorgverzekering te kunnen betalen. En als je een basispakket hebt, dan wordt de verzameling verzekerde voorzieningen steeds kleiner. Ook is er nog het ‘eigen risico’. Het bedrag aan eigen risico wordt langzamerhand zo hoog, dat zeker de minima veel moeite hebben om deze te betalen. Dat betekent dat je wel drie keer nadenkt voordat je medische voorzieningen aanspreekt.

Aan de andere kant wordt het geheel aan voorzieningen ook langzaam afgebroken. In veel Nederlandse gemeenten ben je lang niet zeker van thuiszorg of huishoudelijke hulp. Volgde je vorig jaar nog dagbesteding, dan is dat nu lang niet overal meer mogelijk. Gemeenten kregen thuiszorg en dagbesteding ‘over’ vanuit de landelijke overheid, meteen met een forse korting op het budget. Dat betekent dat de gemeenten keuzes moeten maken. Daar waar de SP in het college van B&W zit, zoals in Enkhuizen, heeft de burger meer kans op een sociale oplossing.

De SP zet zich al jaren in om de zorg in ons land voor iedereen zo optimaal mogelijk te houden. De afgelopen regeringen bleven schreeuwen dat het zorgstelsel zoals dat nu is onbetaalbaar dreigt te worden. Onze mensen, met Renske Leijten aan kop, komen keer op keer met alternatieven. Alternatieven waarbij het geld op een andere, socialere manier gebruikt wordt. We geven aan dat er op de verkeerde onderdelen wordt bezuinigd. Er moet weer een algemene ziektekostenverzekering komen, met een goed pakket aan voorzieningen. We strijden met de FNV voor behoud van de zorg – we deden ons best om meer dan 735.000 handtekeningen op te halen voor de volkspetitie “Red de Zorg”.

De echte gevolgen van het kabinetsbeleid moeten nog echt zichtbaar worden. Het bouwwerk dat in ons land “samenleving” heette, wordt langzaam afgebroken. Er wordt gerommeld aan de fundamenten. Ik gaf het al aan: menselijke waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit – het zijn wat ons betreft de pijlers van onze maatschappij. We zullen de komende jaren duidelijk moeten maken dat deze pijlers onderhouden moeten worden en, zelfs, moeten worden versterkt.

In de landelijke campagne “Er is genoeg voor iedereen” maakt de SP duidelijk dat er in principe genoeg geld is om met elkaar in een mooie samenleving te leven, maar dat het geld niet eerlijk verdeeld is. Of, op zijn minst, op een verkeerde manier verdeeld is.

In de komende weken komt de campagne ook onze kant op. In onze regio gaat aandacht besteed worden aan de ongelijke verdeling van het vermogen in ons land. We gaan oproepen tot het invoeren van een extra belasting voor mensen met meer dan één miljoen euro op de bank. Als de miljonairs een klein beetje eerlijker belasting gaan betalen kunnen we gemakkelijker het puin ruimen dat deze regering aan het maken is. Een flink deel van de bezuinigingen in de zorg zouden kunnen worden teruggedraaid. Er kan echt geïnvesteerd worden in het onderwijs. Er kan daadwerkelijk iets worden gedaan aan de situatie waarin mensen verkeren die moeite hebben om het hoofd financieel boven water te houden. Er kunnen meer werkplekken in de sociale werkvoorziening behouden blijven.

Wanneer een miljonair twee procent meer belasting gaat betalen over zijn vermogen, dan komt er per miljonair minstens € 20.000,- binnen. Als u vervolgens weet dat er in ons land meer dan 175.000 miljonairs zijn, dan betekent dat dat er jaarlijks minstens 3 ½ miljard euro extra in de schatkist zal vloeien. Neem van mij aan: van die twee procent extra belastingen merkt de miljonair weinig tot niets – er blijft meer dan voldoende over, dacht ik zo …