West-Friesland

De tweede levenstaak, naast zichzelf en de leefomgeving verzorgen, is mijns inzien het opvoeden en verzorgen van kinderen; de toekomst. Naar mijn idee staan wij hiermee aan de wortels van de maatschappij in wording! Wanneer die kinderen eenmaal gearriveerd zijn, is het zelfs de eerste levenstaak geworden en het lijkt mij een werkelijk onderschat gegeven; want welke omstandigheden creëren wij voor onze kinderen?

De essentiële jaren voor de vorming van de mens worden voor een zeer groot deel toevertrouwd aan regulier schoolonderwijs. Als jonge oude zeur heb ik geen hoge pet op van het reguliere onderwijssysteem. Wil ik daar over uitweiden, heb ik aan deze ruimte zeker niet genoeg! Maar waar het mij vooral om gaat, is de schijnbare onderschatting van de beperkingen van de scholing, zeker ook op basisschool- en middelbare school-niveau. Voor mij was het in elk geval een hel, haha.
Als ik uit persoonlijke ervaring mag spreken, mijn middelbare schooljaren waren slechts een wachten op mijn zestiende verjaardag. Toen ik eenmaal zestien werd, was het voor mij mogelijk gespecialiseerder onderwijs te volgen, namelijk een kunstacademie. Zeker de laatste middelbare schooljaren kende mijn interesse in bijvoorbeeld de Franse taal en de wiskunde een gigantisch dieptepunt, en mijn intense behoefte aan meer kunstzinnige en filosofische ontwikkeling bleef pijnlijk onbeantwoord. Ik bloeide volledig op toen ik eindelijk mijn plek gevonden leek te hebben op de kunstacademie.
Er is in het huidige onderwijs weinig respect en ruimte voor het individu, en het individuele denken, wat uiteraard ten eerste aan een gebrek aan financiële middelen en politieke betrokkenheid geweten dient te worden.
Enkele vrienden van mij zijn leraar geworden in verschillende sectoren van het onderwijs, alsook mijn vader, die het grootste gedeelte van zijn leven al lesgeeft. Ik hoor dus dikwijls van de bureaucratische en financiële problemen en de problemen die aan de andere kant ervaren worden hoor ik verwoord door studerende vrienden. Het is een zootje!
Tien jaar geleden was het een zootje, en nu is het minstens net zo’n zootje. Als logisch gevolg van het, uiteraard door- en doorslechte neodarwinistisch materialistisch denken, ontstaat echter al snel de oplossing; de privéschool. Ideaal, en alle problemen van een reguliere school worden opgelost; er is aandacht en persoonlijke betrokkenheid voor het kind, er zijn voldoende opties en er is ruimte voor vernieuwing. Dit bedoel ik geenszins sceptisch!
De nieuwste ontwikkeling is de privé-basisschool. In Nederland een compleet nieuw fenomeen, maar wel een die voorspeld werd. Een verschrikkelijke ontwikkeling die het essentiële probleem in één klap verdubbelt; dit is namelijk slechts symptoombestrijding, het oorspronkelijke probleem wordt genegeerd. En het grootste probleem is, dat ook het praktisch verantwoord is.
Als ik de mogelijkheden zou hebben, zou ik onder deze omstandigheden blij zijn als ik mijn kind naar een privéschool kon sturen.
Uiteraard zal de privé-basisschool ook een succes worden, net als zijn voorgangers in het voortgezet onderwijs, en dit systeem van decadentie in stand houden, en zelfs versterken.
Als ik straks een kindje heb, hoop ik genoeg geld te hebben. Ik wil het beste voor die kleine!

Youri van den Bosch