West-Friesland

gehouden op woensdag 1 maart 2017 in het Vereenigingsgebouw te Bovenkarspel.

De 25 aanwezigen, waaronder zeven SP leden, konden Renske die bewuste woensdagavond een warm pleidooi horen houden voor het belang van de totstandkoming van een Nationaal ZorgFonds.

Eerst schetste Renske hoe, nu bijna elf jaar geleden, het toenmalige stelsel van een algemeen ziekenfonds naast een particuliere verzekering niet voldeed. De macht werd vervolgens in handen gegeven aan meerder commerciële zorgverzekeraars, zodat o.a. door de concurrentie, de zorg goedkoper, efficiënter en transparanter zou worden.

Aan de hand van voorbeelden toonde Renske aan, dat van deze drie voordelen niets is uitgekomen. De bureaucratie verkleinde een kans op transparantie, door o.a. de concurrentie was efficiëntie ver te zoeken en de zorg werd zo duur, dat een eigen risico moest worden ingevoerd.

Gevolg daardoor o.a. dat steeds meer mensen in toenemende mate uit reële of vermoede vrees de zorgkosten niet meer te kunnen betalen huisarts en tandarts zijn gaan mijden.

Dat alles heeft tot veel onvrede geleid, waardoor de SP, nu bijna een jaar geleden, een plan ontwikkelde om te komen tot één, voor iedere bewoner van Nederland geldend zorgfonds, waarbij de marktwerking een halt zou zijn toegeroepen en het eigen risico zou zijn verdwenen. De tandarts, fysiotherapie en hulp bij geestelijke problemen komen dan weer in het “basispakket”.

Vanuit diezelfde onvrede ontstond een klein groepje van ongeveer acht personen, dat naast Renske bestond uit zorgverleners zoals een psychiater, een fysiotherapeut en een huisarts. In mei van 2016 filterden de leden van dit groepje aarzelend hun ideeën in kringen van hun eigen discipline. Het plan kreeg de naam Nationaal ZorgFonds.

Dit nieuwe plan sprak kennelijk niet alleen de beroepsgroepen zeer aan, maar het vond zo’n enorme weerklank onder ook “gewone” burgers, dat enkele maanden later al 100.000 adhesie-betuigingen binnen waren.

Inmiddels is het Nationaal ZorgFonds uitgegroeid tot een ware volksbeweging, met al ruim een kwart miljoen aanhangers. Door al deze belangstelling lijkt de totstandkoming van een dergelijk fonds een steeds grotere kans van slagen te krijgen. Van de huidige politieke partijen staan alleen de VVD en D66 nog volledig achter het eigen risico. Tegen de marktwerking in de zorg hebben zich naast de SP ook Groen Links, D66 en 50+ partij uitgesproken.

Na haar uiteenzetting beantwoordde Renske een aantal vragen. Dit leidde tot elf aanvullingen op haar betoog. Deze volgen hieronder; de ordening is vrij willekeurig.

1. Door het hebben van één overkoepelend zorgfonds zullen polissen overbodig zijn geworden. Iedereen krijgt dezelfde zorg. Wel zal het regionale aanbod verschillen, want de afhandeling van de zorg krijgen de regio’s in handen. Nu al zijn er onderdelen van de zorg, bijvoorbeeld voor gehandicapten, regionaal georganiseerd. Per regio kan men beter dan landelijk de zorgbehoeftes invertariseren aan de hand van o.a. leeftijd, geslacht en achtergrond. Hierdoor zullen de uitvoerders verschillende budgetten krijgen. Er is berekend, dat 85% van de nodige zorg op die manier is te plannen.

2. De huidige zorgverzekeraars, waarvan Achmea/Zilveren Kruis verreweg de grootste is (met de Rabobank als aandeelhouder!),  zullen anderhalf à twee jaar de tijd krijgen zich “over te geven”. Van de 11 miljard die nu is opgepot, mag men 7 miljard zelf houden voor de reorganisatie.

3. De huidige zorgverzekeraars zullen moeten kiezen. Óf men sluit zich regionaal aan, óf men probeert nog als een commerciële verzekeraar klanten binnen te krijgen. De mogelijkheid om je voor iets buitenissig te verzekeren (lichaamscorrectie? Lourdesreis?) zal blijven bestaan. Maar of zo’n verzekering aantrekkelijk is??

4. Van de 46 miljard, die we met elkaar momenteel aan medische zorgverzekering jaarlijks ophoesten, is slechts 4 miljard voor aanvullende kosten. Dat betekent, dat “het rijk” bij gelijkblijvende premie via een nationaal zorgfonds 42 miljard aan inkomsten beurt.

5. Het is momenteel niet zo, dat onze zorg volledig in handen is van particuliere instellingen.

Als zich binnen de zorg iets voordoet, waarbij het belang van de patiënt wordt geschaad, dan kan het rijk ingrijpen. (Is onlangs in Zeeland gebeurd).

6. Het Centraal Planbureau, dat elf jaar geleden nog vóór het huidige stelsel pleitte omdat dat goedkoper zou zijn, heeft berekend, dat zowel de kosten van het huidige stelsel als van een  Nationaal Zorgfonds voor het rijk even duur zijn. Het is dus een kwestie van principes.

7. Geen enkel land op de wereld heeft ons huidige stelsel overgenomen. Dat geeft al aan, dat de nadelen ervan worden ingezien.

In Engeland zijn de ziekenhuizen van de staat. In Zweden kent men een zogenaamde “gezondheidsgarantie”. Dat houdt in, dat de zorgverzekeraars een inspanningsverplichting hebben om er voor te zorgen, dat met name bewoners in dunbevolkte streken toch de zorg krijgen die nodig is.

8. De zorgverleners zullen niet meer per verrichting worden betaald – wat nu bijvoorbeeld bij specialisten het geval is - maar men gaat een soort salaris krijgen. Bij de huisartsen is dat nu ook al op die manier geregeld.

10. Over de manier waarop het rijk bij een nationaal zorgfonds de premies gaat innen, heeft de SP geen uitspraak gedaan. Als het rijk zou gaan innen, wordt dat vanwege Europese regels gezien als staatssteun. Waarschijnlijk zal de beste manier van inning  zijn de premie te “fiscaliseren”, dus via de belasting te innen.

11. Het invoeren van een nationaal zorgfonds is niet zo’n complexe organisatie als het lijkt. Nu al kent het rijk 31 zorgkantoren, die de via inkomen geïnde gelden verdelen voor met name langdurige zorg, zoals die in verzorgings- en verpleeghuizen wordt gegeven, en voor het persoonsgebonden budget.

Renske: ‘Het grootste probleem is, dat 20% in de ”zorgtop”, en het rijk “om” zullen moeten!’

Laten we als SP hopen, dat dat na de verkiezingen gaat lukken .

Lutjebroek, 7 maart 2017.                                                                            Paulien Winnubst.