West-Friesland

Het lijkt wel een taboe: het hebben van idealen. Bij het starten van idele acties is de eerste reactie er vaak n van: "is niet realistisch", "haalt niets uit" en daarna een oorverdovende stilte als het gaat om wat je wl kunt doen. Het is een nihilisme waar ik me niet thuis bij voel. Natuurlijk ben ik realistisch genoeg om te begrijpen dat niet alles werkt, of dat zelfs de kans klein is dt het gaat werken (een boycot van Total bijvoorbeeld). Aan de andere kant zijn er wel degelijke grote maatschappelijke gebeurtenissen in de wereldgeschiedenis die er niet zouden zijn geweest als mensen zich niet verenigden en in opstand kwamen.

Ik vind het de makke van de huidige individualistische maatschappij: alles moet meteen een "quick fix" hebben. Als er na een dag geen resultaat is, geven we het op, raken gedesillusionieerd en slaan een andere weg in. Niemand heeft gezegd dat actie voeren, dat verandering bewerkstelligen, makkelijk is. Bij Amnesty schreef ik honderden brieven, misschien dat 1 ervan een verschil heeft gemaakt. Maar 1 is ook genoeg.

Zoals in de Volkskrant van afgelopen zaterdag stond: met optimisme kun je meer dan met pessimisme. Verlies niet je idealen en je dromen, omdat een ander zegt dat ze niet realistisch zijn. Het is de moeilijke, smalle weg maar vele malen lonender dan de brede, makkelijke weg van realistisch cynisme en nihilisme.